Jeszcze jeden babciny dokument, tym razem powojenny.

W moich wspomnieniach jawi się jako osoba o surowych obyczajach, zasadniczych poglądach i twardym charakterze. Zapamiętałem ją także jako żarliwą katoliczkę; to ona właśnie, gdy byłem ledwie kilkuletnim dzieckiem, zabierała mnie na niedzielne msze święte do kościoła Matki Boskiej Saletyńskiej we Włochach. Żyła skromnie z emerytury, jaka została jej po latach pracy w Urzędzie Telekomunikacyjnym, do którego powróciła po nieszczęsnym roku 1953. O Władysławie i jego śmierci nie mówiła nigdy, o okupacji rzadko, a jeśli wymknęło się jej jakieś słowo na temat Armii Krajowej, zawsze przestrzegała, bym broń Boże nie wspominał o tym poza domem. Obawy jej nie wynikały wyłącznie z tragicznych przeżyć, w tamtych czasach były jak najbardziej uzasadnione. Zmarła 14 czerwca 1979 roku i podobnie jak Władysław i Małgorzata została pochowana na cmentarzu we Włochach. W 1984 roku spoczęła tam jeszcze jedna z jej córek, Alicja, która była moją matką chrzestną.

Mój skromny obrazek do galerii GA.PA tej naszej zbiorowej pamięci i wyobraźni: “Wspomnienie o kochanej Babci Izabelli”:

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Przyznać muszę ze skruchą, że w rzeczy samej niezbyt wiele potrafię opowiedzieć o prababci Izabelli, z którą bardziej niż z rodzicami wiązały się moje najwcześniejsze lata. Do dziś jeszcze, gdy wspominam ulicę ocienioną przez rozłożyste kasztanowce, widzę wysoką postać mojej babci, w płaszczu, z chustką na głowie, widzę ją taką, jaką była, gdy w ciepłe jesienne poranki odprowadzała mnie na pierwsze lekcje do szkoły przy ulicy Cietrzewia we Włochach pod Warszawą.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Fragment głównych rodzinnych wspomnień:

Historia rodziny dla dzieci spisana część I – Narodowa GA.PA