,,Z Sensacji XX wieku” c.d. Historia Polskich Dyskotek ; Pierwsza Oficjalna Lista DJ Didżejów! / Dyskdżokejów / Prezenterów Dyskotek – rok 1974, Prekursorzy Muzyki Dyskotekowej w Polsce + Historia List Przebojów Rozgłośni Harcerskiej 1965 rok, i innych list i lat

Najwyższa Kategoria S: Jacek Bromski, Marek Gaszyński, Piotr Kaczkowski, Marek Karewicz, Andrzej Karwan, Jerzy Kossela, Jana Kras-Kossela, Andrzej Marzec, Zbigniew Niemczycki, Elżbieta Piotrowska, Witold Pograniczny, Andrzej Staszewski, Krzysztof Szewczyk, Franciszek Walicki.

Kategoria A: Jerzy Błeszczyński, Bogdan Bogiel, Jan Chojnacki, Stanisław Danielewicz, Maciej Dobrski, Wojciech Gąssowski, Roger Gregorowicz, Adam Halber, Zdzisław Hoffman, Jerzy Janiszewski, Paweł Koper, Kaba Riate, Andrzej Zaunar.

Kategoria B: Wojciech Biernatowski, Tadeusz Ender, Bogdan Fabiański, Danuta Herzyk, Marcin Jacobson, Piotr Kobyłecki, Tomasz Krawczyński, Krzysztof Kryszak, Piotr Kukliński, Zbigniew Lewandowski, Krzysztof Marzec, Jacek Olechowski, Wojciech Pawłowski, Andrzej Pluciński, Włodzimierz Preys, Krzysztof Simm, Jan Sokołowski, Tadeusz Stolarczyk, Tadeusz Sztop, Wiktor M. Taras, Wojciech Teska, Wojciech Wardyński, Bogdan Wojnar, Zbigniew Wysocki, Tomasz Zieleniewski, Ryszard Żółkiewicz.

Kategoria – Prawo Współpracy: Zbigniew Banach, Joanna Banburska, Krzysztof Białek, Krzysztof Deles, Marek Grynkiewicz,  Ryszard Hadzewicz, Andrzej Haponiuk, Zdzisław Karpiński, Henryk Kowalski, Marek Kowalski, Marek Kwaśnicki, Piotr Kwiecień, Marek Lachowicz, Jerzy Oleksiński, Bernard Patocki, Wiktor Świtoniak, Kazimierz Wlekły, Michał Żmigrodzki.

–

Państwowa Komisja Kwalifikacyjna dla Prezenterów Dyskotek, oraz KRPD Krajowa Rada Prezenterów Dyskoteki – szersze wyjaśnienie:

,,Edukacji zawodowej i propagowaniu dobrych nawyków wśród prezenterów miały służyć egzaminy kwalifikacyjne, które wprowadzono od 1974 roku. Niebagatelne znaczenie miało rozciągnięcie nad dyskdżokejami instytucjonalnej kontroli w postaci Państwowej Komisji Kwalifikacyjnej dla Prezenterów Dyskotek (powołanej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki i zorganizowanej przy ZPR), a także Krajowej Rady Prezenterów Dyskoteki (działającej przy Związku Zawodowym Pracowników Kultury i Sztuki). Ta ostatnia spełniała zadania związku zawodowego, dbającego o zapomogi i wczasy dla prezenterów, w tym o miejsca w domach pracy twórczej, jednocześnie „czuwając nad obliczem i poziomem polskich dyskotek” (Nawrocki 1980: 119). Podczas gdy urzędowe zdefiniowanie „prezentera dyskoteki” stanowiło konieczność w systemie socjalistycznym, dla discjockeyów zza „żelaznej kurtyny” było praktyką obcą. W tym punkcie najdobitniej rysowały się różnice pomiędzy polskim a angloamerykańskim modelem dyskoteki. W formule „zawód prezenter” jak w soczewce skupiały się lokalne osobliwości. Prezenterzy i działacze mieli świadomość tych odmienności; Adam Halber – prezes KRPD i główny ekspert prasowy – z dumą podkreślał szeroki zakres działalności rady:
Zorganizowaliśmy obóz kondycyjny dla dyskdżokejów. Naszym dzieckiem jest podręcznik ABC prezentera. W Lublinie szkolimy dyskdżokei studenckich: wykłady, egzaminy. Na te kilkanaście tysięcy dyskdżokei oddziałujemy masowo. Trzeba im mówić: nie grajcie takiej i takiej muzyki, bo zła, nie zachowujcie się tak i tak, bo niekulturalnie. Szkolimy, weryfikujemy, dajemy uprawnienia. Na odcinku szkolenia zdecydowanie wyprzedziliśmy Zachód”.

Źródło: Fragment tekstu Moniki Widzickiej ,,Zawód Prezenter. O roli dyskoteki i dyskdżokeja w PRL”:

https://academic-journals.eu/pl/download?path=/uploads/Zm9sZGVycHVibWVkaWE=/documents/pp-9-17.pdf

—